นึก ถึงวันที่ฉันย่ำเดิน
จาก บ้านเกิด
มีลัง หนึ่งใบ
ใส่ ความหวังไว้เต็มลัง
ย่ำเท้าถึงชานชาลา
ตีตั๋วรถไฟ ขึ้น ก.ท.ม.
แล้วรถไฟก็พาฉัน
พาหวัง สู่หนทางที่ฉันไม่รู้ ได้
แว่วหวูดรถไฟ
มีกำลังใจแว่วลอยตามลม
มา ถึงวันที่ฉันย่ำเดิน
ห่าง บ้านเกิด
แต่ลังหนึ่งใบ
กับ ความหวังนั้นลอยห่าง
แล้วรถไฟก็พรากฝัน
พรากหวัง
จากหนทางที่หวังคาดไว้ ไกล
สิ้นหวูดรถไฟ
กำลังใจลอยหายตามลม
มาถึงวันที่ฉันย่ำเดิน
ห่าง บ้านเกิด
แต่ลังหนึ่งใบ
กับ ความหวังนั้นลอยห่าง
แล้วรถไฟก็พรากฝัน
พรากหวัง
จากหนทางที่หวังคาดไว้ ไกล
สิ้นหวูดรถไฟ
กำลังใจลอยหายตามลม
สิ้นหวูดรถไฟ
กำลังใจลอยหายตามลม